اعتراض
خدایا به کدامین عجز بنشینم تا برگشت بتوانم . هوس ریشه در کالبد خاکیم دوانیده و شیطان به نظاره شعله ور شدنم در جهنم نشسته است . دشمن با من نکرد آنچه خود برای خویش رقم زدم . از راندن تا وصل شدن چقدر راه است که هرگز راه را نیافتم و اینهم در ورای سی و چند سال زیستن .
پروین را به زمین می کشانم و اختر را شمع می گردانم تا این گنبد مینا برایم خون بگرید و مهتاب در ماتم دلم به پشت ابر خیز بردارد و روشنایی ستاره ها را با خود به گور می برم تا گوهری سر به اعتراض بردارد که مجنون چرا لیلی را دفن میکنی و من ماهیت دل نشانش میدهم تا برای همیشه خاموش گردد شاید هم لال بمیرد صدف می شکنم تا درد را بفهمد و ساحل را به منجلاب می کشانم تا عطش را درک نماید .
از عقده تا آشکار گفتن , فاش می گویم چه گوشی رازهایم را بشنود چه زبان دستبندی شود بر دستانم که چرا گفته ام . خسته تر از قبل کنار قبر خویش آمده ام تا برای خود الرحمن ذخیره سازم . بر روی خاک نمناک می نشینم و تصویرها مرا به محکمه می کشند .تا رای به عدالت روز قضا دهم .پنجه در خاک می اندازم و اشک جاری می شود ..برای چه ؟
خود را به حماقت میزنم شاید دستی دستانم را بگیرد و به زیرم بکشد تا در اینجا دست از خودپرستی و و خودفروشی بردارم .عجب ...در ذلت گرفتار کبر شدم تا کبریا پنجه ام را قطع کند .
ای ذات هستی مرا در کدامین چاه محبوس کرده ای نه یوسفم نه زلیخا که دربدر عشق شده باشم اینبار ترنج به دستان شیطان داده ای و مرا مرید خواب ظالمانه کرده ای که بیداری در کار نیست .گریختن از خود از مروه تا صفا شاید باز به تو بازگردم سر بر آستان عشقت نهاده ام تا بندها را وانهم اما اعتیاد رهایم نمی کند و من برای توبه دل را بارها سوزانده ام تا سرنوشت باورم نماید اما انگار هرگز به حساب نیامده ام .
در روز ازل بر خود می بالم که کردم آنچه را شیطان از انجامش باز می ماند و به تلخی باختم هستی مشوشم را
