سلام به ارباب عشق
در این وادی حیرانی و پشیمانی سرگرم نگاشتن می شوم تا زمان را ویران سازم اما انگار او می خواهد خانه دلم را فرو ریزد و مرا مضحکه یک دلدادگی ساده نماید با دیدن اولین چشم مست می گردد وغزلهای عاشقانه می سراید و در نگاهی دیگر قفل می شود و ترانه شیدایی سر می دهد چه بدبخت است این دل که با دیدن هر ذره ای از کمال زار می زند و خود را می بازد پس باید قربانیش نمود بنابراین درفشی در قلب خویش می فشارم تا عربده اش به گوش معشوقه هایش رسد .اما هیچ کس اعتنایی نمی کند حتی برایش مرثیه ای نمی خوانند.
مغلوب این دل مفلوک است که دربدر از این کاروانسرا به آن کاروانسرا کوچ می نماید شاید مسافر همراهش را بیابد .
خسته کنار راه مانده و تکلیف خویش را از یاد برده است دیگر همه از سوز نی و نایش می شناسندش ولی او با خودش هم غریبه گشته چون دیگر بی هدف در پی هر نوری هوار می کشد که اینبار ستاره دنباله دار بختم در آن افق به زمین نشست .
مرتب میدود با پای پیاده و زخمی .لبی تشنه که عطشش را کسی پاسخگو نیست دلی شکسته که برایش مرهمی نیست تا رنج را به لذت وصل پیوند زند اما مگر این تشنه طمعکار آرام میگیرد .شوریده و مجنون با حرکت انگشتانش در این ریگزار کویر داستان زندگینامه اش را می نگارد اما غافل است از گردباد که امانش نمی دهد تا اولین خط از این افسانه به پایان رسد و دستی که بر شیشه ترک خورده عمرش می خورد و می گوید با من بیا .
او مجذوب ابهتش می گردد و افتان و خیزان تا لب پرتگاهی میرود به نام قبر و اینجاست که عزراییل هم دارد می خندد و می گوید این لحظه کوتاه را مفت باختی و من به سادگی او که نامش را ملک مرگ گذاشته می خندم و برایش افسوس میخورم که هیچگاه حتی به دروغ هم شده لذت محبت را درک نکرده است پس در آغوشش می افتم و جان را تقدیمش می دارم عشق را من به او می آموزم تا بداند از دل چه کشیده ام نگاه از نگاهش بر نمیدارم تا تنهایم نگذارد اما او خواهد رفت و به جای او دو ملک دیگر می آیند و از من معنی عشق را میپرسند و من چهارده اصل عشقبازی را شرح می دهم و چون نام خدایم میبرند دل نهیب میزند به زبان که اگر غسل عشق نکرده بودی و تن به سجاده خاک نسپرده بودی می گفتمت سکوت کن اما حالا توحید را فریاد بزن همچون ابراهیم تا هرکس در هر عالمی سیر می کند گواهی دهد که تویی مخلوق مهد مهر.
