سکوت
روزهاست که سکوت ترجیع بند زبانم شده و غزلهای دل را در کتابخانه سینه آتش زده ام تا رسواتر از حال نگردم و قلم این آشنای دیرین از ناتوانی سرخویش می شکند و کاغذ این سینه سپید گفتار را پاره می نماید تا تصویری متحرک از زندگی را به ظهور برساند و همه حرفها در نطقهای بی امان بندگی به اتمام می رسد بی آنکه از عظمت معشوق هیچ بداند.
عجب رنجی دارد این دانستن که من در ندانستن دست از جان شسته ام اما چشم از ستم خلق می گفت و در دریچه زندگی نگاه هرزه خویش را از هوس بر نمی داشت و مدام افسوس گناهان ناکرده می خورد .
روح وقالب با هم بیگانه ای بودند که بر اثر طاعت تقدیر از امر معبود مجبور به همزیستیند. و من اعتبار اجدادم را خدشه دار نمودم زیرا در این کابوس بزرگ به خودم نیز نیرنگ زدم و اکنون جنون تنها هدایتگرم می باشد و من به لباس رزم در این بزم بیشتر از ظرفیتم می نوشیده ام و مبارز طلبیده تا عشق را معنا بخشم .در کویر ایستاده اوستا و انجیل , تورات و زبور در دست گرفته قرآن می خوانم تا بگویم اینها اگر فراتر از شعور من است ولی از تو با تو می گویم تا دل لجاجت نکند و تکیه به قدرت دید ننماید که ماه من فراتر از تصور و اندیشه دلم را تسخیر کرده است .خنجر به دست دل را نشانه می روم تا روح را رام نموده دعوت به آرامش کنم و اعجاز عشق شگفتی می آفریند .
تیغ بریدن و شکافتن از یاد برده است شاید اسماعیل قرن حاضر منم و قربانی این عید قربانم پس دهان و دستانم را ببندید و بر صلیبم بیافکنید تا عشق ,عاشق کش شود.
مگر شما شیاطین از معشوق من نمی دانید که اینگونه به بازیم گرفته اید.
خدایم مهربان است و بخشنده اما قهرش افقهای آتش میگستراند و من مترسک سرزمین عشق از اختیار سلبم کردند و بر صلیبم کشیدند تا اهریمن سرنوشت خویش ببیندو عبرت گیرد.و حال من روزهاست که در این بوستان خود را می بینم و از خفت خود شرم می کنم نگاههای غنچه ها آزارم می دهد و طراوت آنان مستم نموده چشم به دور دستها می دوزم شاید شاهینی سراغی از من گیرد چشمهایم را برباید و ناجیم شود.
